چرا با ملت اسرائیل دوست نیستیم؟؟

شايد بسيار شنيده باشيد سؤالاتي هم چون: موضوع فلسطين به ما چه ارتباطي دارد؟! / چرا با وجود تمامي گرفتاري ها و مشكلات داخلي بازهم بايد به فكر مسأله فلسطين باشيم؟! ما با دولت اسراییل مشکل داریم پس چرا با ملت اسرائیل دشمنی می کنیم؟

اما بسي جاي تعجب دارد كه برخي افراد در داخل كشور، سعي در القاي شك و شبهه در اين موضوع اساسي جهان اسلام بلکه بشریت دارند و با طرح سؤالاتي نامربوط و بي اساس مي كوشند كه اذهان جامعه مسلمان ايران را از اين مسأله مهم دور سازند.

1- ما بعنوان يك مسلمان وظيفه داريم از هم كيشان و هم مذهبان خود درمقابل دشمنان مشترك، سکوت را جایز ندانسته و از آنها دفاع نماييم.

دين اسلام، دين رحمت و عطوفت و حمايت بين دوستان است و گرايشات قومي و نژادي و گروهي درآن راه ندارد. پس سخن به ميان آوردن از اينكه ما ايراني هستيم و منازعه بين عرب و عجم مسبوق به سابقه بوده و مارا چه به حمايت از اعراب؛ كاملاً مردود است.

در قرآن خدا آمده است: «محمّداً رسول الله الذين معوا اشداء علي الكفّار رحماء بينهم»(فتح/29) كه اين آيه اشاره مستدل و مستقيم بر وحدت و يكپارچگي و مهرباني با هم كيشان و هم مسلكان و برخورد شديد و قاطع با كفار و ظالمان داشته و دارد كه مصداق عيني "الكفّار" در جهان امروزي آمريكا و اسرائيل غاصبند.

2- هويت ملّي ايرانيان درتضاد آشكار با موجودیت اسرائیلیان قرار دارد بطوريكه هيچ وجه اشتراكي في مابين ما و آنها وجود نداشته و ندارد.

عقايد، افكار، آداب، سنن، انديشه، اعتقادات، نگرش و دريك كلام منافع ايران و اسرائيل در برابر هم قرار دارند كه اين امر نيز لزوم مبارزه با آنها را دوچندان مي كند.

بعنوان مثال؛ ترويج ايران هراسي و نشان دادن چهره اي موحش از ايران و ايراني در نزد افكار عمومي بين الملل؛ ترور ناجوانمردانه دانشمندان هسته ای جمهوری اسلامی؛ تجهيز و تعليم گروهك هاي ضد انقلاب در جهت اقدامات خرابكارانه در ايران و قرباني كردن هموطنان بي گناه و هم چنين جاي دادن فرقه ها، گروه ها و سازمان هاي معاند و مخالف با مردم و نظام اسلامی ایران؛ تنها گوشه اي از فعاليتهاي اين رژيم درجهت ضديّت با ملت و نظام جمهوري اسلامي است كه مي توان به آنها اشاره كرد.

علت اصلی دشمنی با ما رژیم غاصب و جلاد اسرائیل در یک کلمه این است که اساساً یک کشور یا دولت نیست و فقط برای "دشمنی با مسلمانان" تأسیس شده است. فقط یک پایگاه نظامی صهیونیسم بین‌الملل، برای تصرف اراضی و سرمایه‌های مادی و معنوی خاور میانه است. پس هر عاقلی، با دشمن خود، دشمن است.

علت دشمنی بین مردم ایران و اسراییل:

تاریخ گواهی می دهد ساکنان اسرائیل از نقاط دیگر جهان به سرزمین فلسطین آمده اند و در یک فرایند غیر متعارف، کشوری به نام اسرائیل را شکل داده اند، تردیدی نیست و بازگشت سرزمین های اشغالی به صاحبان اصلی اش، ‌آرمانی غیر قابل اغماض در جهان اسلام به شمار می رود.

عمده مهاجران یهودی ،‌ با گرایش های صهیونیستی به این سرزمین آمده اند و بسیاری از آنان چه در تأسیس اسرائیل و چه در رشد و نمو و اداره آن در 6 دهه گذشته نقش آفرین بوده اند.

در این میان دارندگان گرایش های صهیونیستی که از منظری ایدئولوژیک به ماجرا می نگرند،‌ خود را موظف به عداوت با ما می دانند که نباید با خوش بینی و ساده لوحی، از آنها غافل شد.

بر خی می پرسند آیا کودکی که در کشوری به نام اسرائیل به دنیا آمده و طبق آیه قرآن "با فطرت پاک متولد شده است" ‌را می توانیم صهیونیست و دشمن بنامیم و حکم به نابودی او کنیم؟؟

پاسخ این سوال این است این  کودک تا وقتی که کودک است و خوب و بد را تشخیص نمی دهد.

دشمن ذاتی هیچ ملتی نیست ولی همین کودک وقتی به یک فرد بزرگسال در جامعه تبدیل می شود.و تاریخ شصت ساله جنایت و غارت پدران خود را می بیند دو راه پیش روی خود دارد یا دولت تروریست تشکیل شده توسط پدران خود را تایید و حمایت کند و یا به هرنحوی با آن به مخالفت برخیزد اینجاست که اگر گزیته اول را انتخاب کند دشمن هر انسان آزاده ای با هر مذهب و عقیده ای خواهد بود.

پس علت اصلی دشمنی ما، عدم قبول مشروعیت غصب کشور و خاک دیگران است.

 اگر دزدان جنایتکار خانه‌ی همسایه شما را غصب کردند، اهالی آن را بیرون ریختند و آنجا را پایگاه کردند برای غصب خانه‌های دیگران در عین حال با شما اظهار دوستی نمودند حتی اگر شما به هیچ مذهبی پایبند نباشید وجدان و انسانیت شما اجازه دوستی با دزدان و غاصبان را می دهد؟؟

یکی از شگردهای اسراییل در سالهای اخیر ‌این است که مدام بر دوستی با مردم ایران و متمایز کردن مردم از حاکمیت تاکید می کنند و حتی در مقاطعی درباره برخی مشکلات داخلی کشورمان با مردم ایران ابراز همدردی کرده اند.

حتی اگر کسی مسلمان هم نباشد و فقط ملی‌گرا باشد، می‌داند و می‌فهمد که نقطه‌ی آغاز اسرائیل به عنوان پایگاه نظامی صهیونیسم بین‌الملل به مرکزیت امریکا و انگلیس، سرزمین فلسطین بود، اما هدف کلی و نقطه انجام، تمام خاورمیانه است که کشور او را نیز شامل می‌گردد.

واقعیت این است که حکومت  ایران و مردم ایران اراده ای برای قتل عام 6 میلیون انسان ساکن در اسرائیل ندارد و حتی تصور چنین اقدامی نیز در میان ایرانی ها محال است؛ مگر فرهنگ اصیل ایرانی و آموزه های "دین صلح و رحمت"، ‌این اجازه را به ما می دهد که حتی بر فرض توان،‌ 6 میلیون انسان را بکشیم و با وجدانی آسوده به خانه برگردیم؟!

 بلکه بهترین راه برای حل بحران 60 ساله فلسطین،‌ برگزاری یک همه پرسی عمومی با شرکت تمام ساکنان اصلی فلسطین است.

از این رو، موضع جمهوری اسلامی این است که می‌گوید: از مردم فلسطین (اعم از مسلمان، مسیحی و یهودی)، برای تعیین سرنوشت‌شان رأی‌گیری کنید.

در خاتمه دقت شود که در تعاملات [سیاسی، اقتصادی، امنیتی، فرهنگی و ...] بین کشورها، مقوله‌ی "دوستی و دشمنی" با مقوله "ارتباط" بسیار متفاوت است. ما با هر کشوری که موافق و همسو نباشد نیز می‌توانیم "ارتباط" داشته باشیم، و البته در هر "ارتباطی" باید به منافع توجه شود. اما ارتباطِ دوستی با دشمنی که قصد هلاکت را دارد، احمقانه است و سرنوشت و نتیجه‌ای جز همین فلاکتی که بر سر اعراب و سایر دوستداران "اسرائیل" آمده نخواهد داشت.